Een jaar met uitdagingen, het nieuwe (thuis)werken, minder sociale bezigheden, maar ook een jaar met toch wel mooie momenten waaronder de tweede prijs in de International Landscape Photograph of the Year. In deze top 10 laat ik misschien niet mijn beste foto’s zien, maar juist de foto’s waarbij ik mooie en warme gevoelens krijg.
Vlak voordat Corona zijn intrede doet verzorg ik voor het eerst en samen met Julien Beyrath een workshop landschapsfotografie in Zeeland. Het is leuk, gezellig en leerzaam voor zowel de cursist als de begeleiders. Om het effect van een 14mm groothoek te laten zien heb ik deze foto gemaakt. Achteraf gezien weerspiegelt het de onheilspellende toekomst want nog geen 5 dagen later wordt de eerste lock-down afgekondigd.
Wie gaat er nu bij windkracht 5 naar een open gebied om een sterrenspoor te maken waarbij je camera stevig en stil moet blijven staan. Nou, dat zijn dus Peppie (Dave Zuuring) en Kokki (ik). Wat mij vooral bij blijft is het betalen met de pin waarbij het apparaat m.b.v. een lange stok bij je wordt gebracht om afstand te houden. Het maken van deze foto was ook een avontuur. Tegen de wind in naar deze locatie fietsen, proberen een windscherm te maken, uiteindelijk schuilen achter een karretje en tot op het bot verkleumd weer opwarmen in de nieuwe auto met stoelverwarming. O ja, en geen vliegtuigsporen, want die vlogen niet meer. Rare tijden..
Een prachtige locatie die dit jaar in de schijnwerpers is komen te staan dankzij Dave. Deze foto koestert warme gevoelens. Direct na het sporten met Julien direct doorgereden naar deze mooie locatie waar Dave ons staat op te wachten. Naderhand met koude biertjes hebben we mooie verhalen herbeleefd en uiteindelijk ook afscheid genomen van Julien die de rest van het jaar op avontuur is gegaan met zijn familie (van Noorwegen tot aan Sicilië). Zo fijn om deze hobby met goede vrienden te kunnen delen!
Geen Concert at Sea, dus deze vrije dagen gebruikt om er een gezellige weekend trip met de familie te maken. Lekker uitwaaien op het strand, leuke dorpjes en indrukwekkende bunkers bezoeken. Maar het toppunt is toch wel de zonsondergang. Lekker spelen met de voetbal, frisbee en zandkastelen. Ik zie ook al snel dat het mooi gaat worden, maar zo mooi!? niet verwacht. Met de dalende temperatuur heb ik weinig tijd, maar 10 min is meer dan voldoende. Wauw!
Tijdens de bloei periode van de heide heb ik flink geworsteld met fotografie. Hier lees je er meer over. Maar deze foto symboliseert voor mij de ommekeer. Ik focus vanaf nu op wat mij opvalt en waar IK vrolijk van word. En dat was dit kleine berkenboompje die prachtig in het ochtendlicht staat. Dat is de essentie: be a happy photographer, niets meer of minder!
De laatste ochtend op de Ginkelse heide met een plan. Ik wil hier al eerder naar toe, maar telkens wijk ik van het plan af. Maar niet deze ochtend. Naar de parkeerplaats, fotospullen pakken en rustig naar de locatie lopen. Geen stress of haast, zoals fotografie hoort te zijn.
Na de ervaring tijdens de heide periode ging het roer tijdens de herfst periode echt om. Geen plan maar gewoon gaan en reageren op wat ik zie, oftewel Kiek’n wat ‘t wot. Als ik dan een nieuw gebied vind is het dubbelfeest. Terwijl ik sta te genieten van de sfeer en rust reageer ik op het licht en zie ik vanzelf de composities vormen. Hoe simpel kan het zijn.
Wat vind ik berkenbomen toch mooi. Die stam, de blaadjes en vooral de herfstkleuren hiervan. Het is spelen met het beschikbare licht en de techniek van je camera. Veel of weinig scherptediepte, over- of onderbelichten… nou ik heb een zwak voor low-key foto’s en dat dus kan heel goed met natuur- of landschapsfoto’s. Dat smaakt naar meer.
Je hoeft niet ver te reizen om mooie foto’s te kunnen maken. Er zijn zoveel mooie details dicht bij huis, vooral als je aan de rand van de Veluwezoom woont :-). Sterker nog, ik heb mijn hele herfst serie binnen een straal van 3 kilometer van mijn huis gemaakt. Soms alleen, maar ook tijdens een familie wandeling. Lekker wandelen terwijl ik alleen reageer op het licht. Midden op de dag heb ik deze foto kunnen maken.
In het weekend zie ik ineens deze compositie tijdens het hardlopen. Een idee is geboren. Eén dag later maak ik de eerste foto zonder mist. Twee dagen later ga ik mountainbiken. Ik word wakker en ik zie veel mist. Dus ik maak snel toch eerst de foto die ik wil maken en ga daarna in de dichte mist mountainbiken. In het donkere mistige bos zie ik regelmatig prachtige gele bomen voorbij flitsen. Het gevoel dat op dat moment opkomt is onbeschrijfelijk, maar het voelt als pure EXTASE!