Natuur of landschapsfotografie dat is toch wel wat ik het liefst doe binnen de fotografie. In november ben ik er regelmatig op uit gegaan, lekker in mijn achtertuin de Veluwezoom! Vaak was dat last minute en alleen maar ook een keer gepland en samen. Ik lees wel eens dat (natuur)fotografen het liefst alleen zijn en de drukte vermijden en dat bracht mij aan het denken: beleef ik de natuurfotografie liever alleen of samen?
Het voordeel van alleen zijn
Een aantal jaren geleden voelde ik mij soms belemmerd als er meerdere (onbekende) mensen in de buurt waren. Gelukkig heb ik dat niet meer, maar één van de voordelen om alleen op pad te gaan is de totale vrijheid die ik dan heb. Er zijn bijvoorbeeld ochtenden dat ik niet meer dan een paar honderd meter af leg omdat ik het onderwerp vanuit meerdere perspectieven wil bekijken en fotograferen. Zoals begin dit jaar toen ik een groep berkenbomen zag op het Rozendaalse Veld. Want hoe langer je ergens blijft hoe meer je ziet en dus kan je de gevonden composities steeds verder verfijnen of juist steeds verder inzoomen op de details.
Een ander voordeel door langer op dezelfde plek te blijven is dat de condities veranderen. Deze ochtend begon met behoorlijk dichte mist. Maar zodra de zon door kwam en de mist langzaam oploste werd de sfeer totaal anders en werden sommige gevonden composities sterker.
In november heb ik juist grote afstanden afgelegd met mijn elektrische fiets. Omdat ik dan alleen ben heb ik maximale bewegingsvrijheid. Dan kan ik zomaar beslissen toch niet naar het gebied te gaan wat ik van tevoren bedacht had. Deze onderstaande foto had ik nooit gemaakt als ik niet, uit nieuwsgierigheid naar het licht, ad hoc het pad rechtsaf had genomen.
Mijn zoektocht naar het licht leidde mij naar deze onbekende locatie met een prachtig foto als cadeau.
De kracht van samen zijn
In het laatste weekend van november ging ik in mijn kapotte joggingbroek en zonder mijn veters te strikken toch nog even de laatste restjes van de oplossende dichte mist fotograferen op de Posbank. Wederom eerst genoten van het voordeel van alleen zijn, maar dan kom ik twee onbekende fotograferen tegen. Het bleken Diana Mulder en Marcel Post te zijn. We hebben gezellig een half uur staan kletsen over van alles en halverwege het gesprek wezen ze naar een boom achter mij. Verrek, die is mooi zeg en nadat we afscheid hadden genomen bleef ik even staan om te kijken hoe ik die zou fotograferen.
Laat in de herfst worden de vormen van de takken langzaam zichtbaar. De groene stam en rode bladeren doen het ook goed samen.
Dat is voor mij echt de kracht van het samen fotograferen. Soms zit je zo vast in bepaalde composities, het gebruik van tele of groothoek objectieven dat het fijn is dat iemand dat kan doorbreken of je kan wijzen op iets wat hij of zij heeft gezien. Het is dan wel mogelijk dat je dezelfde foto hebt gemaakt, maar is dat zo erg? Er is misschien wel een ander gevaar van het samen fotograferen en dat is dat het gras altijd groener is bij de buurman 😊. Gelukkig ben ik daar niet meer zo gevoelig voor, want ik maak mij niet meer druk op wat ik mis of niet gefotografeerd heb. Ik focus op hetgeen wat ik wel heb of kan fotograferen. Daarom kan ik zo onwijs genieten van de foto’s van anderen en dan vooral van mijn fotobuddies Dave Zuuring en Julien Beyrath. Bijvoorbeeld van de onderstaande foto van Dave tijdens de eerste ochtend met vorst van deze herfst/winter.
Een prachtige foto van Dave tijdens een gezamenlijke ochtend fotograferen.
Geheel onverwacht kwam er dichte mist de Posbank binnen rollen. Waar ik linksaf ging richting de mist met tegenlicht en in het dal fotograferen, ging Dave rechtsaf met het licht van de zijkant. Hij kwam terug met deze prachtige foto, waarbij de mist de (lelijke en) onrustige achtergrond volledig liet verdwijnen tot een unieke compositie van deze bekende boom op de Posbank. Natuurlijk, ik had hem ook wel willen maken, maar dan had ik niet de onderstaande foto’s kunnen maken waar het mij die ochtend uiteindelijk om ging: laagjes en later minimalistische foto’s. Ik voelde mijzelf even weer terug in bergen van Oostenrijk.
Langzaam rolt de mist het dal van de Posbank in en creëert daardoor mooie laagjes.
Alleen de hoogste boom van de Posbank kwam nog boven de mist uit.
Oftewel, wees blij en trots op wat je wel gemaakt hebt. Maak je niet druk om wat je gemist hebt of misschien zou missen na het maken van een keuze (wel/niet gaan, welke locatie, links of rechts af, etc).
De ideale mix
Voor mij is het samen fotograferen toch wel het liefste wat ik doe. Dat gevoel is ontstaan in 2016 toen ik voor het eerst een fotoreis maakte. Samen met Julien ging ik naar IJsland en nog steeds hebben we het over de belevenissen van die reis. Elkaar gebruiken in de composities zoals Julien met mij deed op Diamond Beach toen ik maar heen en weer bleef lopen om niet al te nat te worden 😊.
Ons moment samen op Diamond Beach. Om nooit meer te vergeten!
Maar het belangrijkste is dat je gewoon fantastische momenten samen kunt delen en herbeleven zoals dansend en omhelzend het noorderlicht zien. Elkaar er doorheen slepen als we voor de 6e keer vroeg op staan. Ik heb dan ook het geluk dat ik met Julien en Dave twee fotovrienden heb die op dezelfde manier fotografie(reizen) willen beleven en elkaar de ruimte geven om je eigen plan te trekken. Soms moeten we elkaar wel eens zoeken want we gaan compleet met ieder zijn eigen stijl en identiteit op zoek naar onze eigen composities.
Samen maar toch ook alleen kunnen zijn.
Ik heb dan ook onwijs veel zin in maart 2023 als we met zijn drieën naar IJsland gaan om daar een week bezig te zijn met fotografie. Hoe beleven jullie het liefst de fotografie, helemaal op jezelf of samen met fotovrienden.